Yazmaya uzun bir zaman ara verdim, elimde olmayan sebeplerden ötürü... Dönüşümün de biraz farklı olmasını istedim açıkçası. O yüzden bu hafta bir şiirimi paylaşmak istedim. Şiir değil tabi, bir denemesi diyebiliriz ancak...
Kabul et artık, yeter!
Ona ağlıyor bu gözler,
Onu özlüyor bu eller.
Bırak!
Bulma başka bahane.
Gururun yalan,
Öfken sahte.
Aklın hala
'Yalancı' dediğin o herifte!
Gel kabullen, ne olur
Göz yorulur
Söz yorulur
Fikir yorulur
Bütün bu acılar
Bi'gün gelir
Sana sorulur.
Ne dersin o zaman?
Kuru bir 'Sevmiştim' mi?
Sevmek dediğin
Sence bu iş mi?
Hep gözünde yaş
Her nefeste acı
Kendinle verdiğin savaş
Her saniyesi
Günlerce süren kalleş bir sancı...
Yalvartma artık ne olur!
Tüketti beni bu işkence
İnsafsız!
Ne gündüz diniyor ne gece.
De ki 'Haketmedi beni'
De ki 'Değmezmiş ona,
Dudaklarımdan dökülen tek bir hece'
Son ver artık, bitir!
Ve kendine vurduğun bu zincir
Çözülse bile mahşerde
N'olur Gönül,
Sakın ona geri dönme!
Lerzuş der ki: bazen duygularınız o kadar yoğun olur ki sayfalarca yazsanız rahatlayamazsınız. Kaleminiz biter, kağıdınız tükenir ama sözleriniz bitmez. Dileğim, hayatınızdaki böyle anların hiç tükenmemesi... Çünkü insan ancak bu anları yaşarken "gerçekten" hayatta olduğunu hissediyor...
